tag:blogger.com,1999:blog-91298255710406124462024-03-13T01:43:13.427-07:00Gagadan Dökülenler"İfade etme ihtiyacına binaen"Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comBlogger35125tag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-7484657308266462152016-09-17T10:31:00.000-07:002016-09-17T10:41:09.530-07:00Avcılar ve Avları: The Hunt | Sahneler II<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ-lijZyFg_bIu8QlvPXgWNu3jRZFGuYaGH30V7T3ZVEQElFwn-6AJ-oqQbaViglFmZCQgeMjgsp1ea9FI6bXptmdAiqVb1AxThxs8dpEuJq0WKHu1W-PL2wwc-Q7E_LePNlBVfmH5vYnu/s1600/Ekran+Adfgghhjbgfdsaereryu%25C4%25B1ol%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="232" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ-lijZyFg_bIu8QlvPXgWNu3jRZFGuYaGH30V7T3ZVEQElFwn-6AJ-oqQbaViglFmZCQgeMjgsp1ea9FI6bXptmdAiqVb1AxThxs8dpEuJq0WKHu1W-PL2wwc-Q7E_LePNlBVfmH5vYnu/s400/Ekran+Adfgghhjbgfdsaereryu%25C4%25B1ol%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" width="400" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsrbcsRxMocn5cdpSneC3JD801HPJeDPcZlR6rlX3PqId0y4JAuXv1v7lPVKCypQIAbP6d-nd4cECkvLnGpJvNcrkelZMSSaj4jakyP7WSa7KHRREjNes1euXEqcvV7WRp28LmpYXZupFN/s1600/Ekran+sdsffgngngAl%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsrbcsRxMocn5cdpSneC3JD801HPJeDPcZlR6rlX3PqId0y4JAuXv1v7lPVKCypQIAbP6d-nd4cECkvLnGpJvNcrkelZMSSaj4jakyP7WSa7KHRREjNes1euXEqcvV7WRp28LmpYXZupFN/s400/Ekran+sdsffgngngAl%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">*sırt sırta vermek doğalın yöntemidir*</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg26QWRB8QPsqTXWbxpvbxs7OSsZVU45TU0pBYInfaTTbR3pAu3s6dnLWnsyz9t3mrjgU-Mo-tadHf4NtRKLt_FnaZYsHe5X1szyOLbw-Usqr9KPXkaxjPHj_qYQcMcCwR7LL2vYLdXH5_X/s1600/fdfdfdff.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg26QWRB8QPsqTXWbxpvbxs7OSsZVU45TU0pBYInfaTTbR3pAu3s6dnLWnsyz9t3mrjgU-Mo-tadHf4NtRKLt_FnaZYsHe5X1szyOLbw-Usqr9KPXkaxjPHj_qYQcMcCwR7LL2vYLdXH5_X/s400/fdfdfdff.PNG" width="400" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuoYdul-Ec6y0Y1vlN0Gi-6_R6OAdyVDJR2YrAg9-vMydXGLZKamlv4LfyK4kAN2q_1g5q0KuK0t7DIm5Uc1bbcRP21aO9MmTvcvYboL5OKYsfOFlSC60kIKH3i0pw_5xM-ROWfQkMiUPE/s1600/ffff.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuoYdul-Ec6y0Y1vlN0Gi-6_R6OAdyVDJR2YrAg9-vMydXGLZKamlv4LfyK4kAN2q_1g5q0KuK0t7DIm5Uc1bbcRP21aO9MmTvcvYboL5OKYsfOFlSC60kIKH3i0pw_5xM-ROWfQkMiUPE/s400/ffff.PNG" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">*alternatif bir Aslan Kral*</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaQK0YvTt_zX5HOO9PEBPYwVWTJDomLFRHGqSi0u_mmGNnBKnXWJ0fZLnTkr-5FLEkfThpGvuqooKr5-HQrzsQ-x89FplkSkeW1KSr6WIDFNFggXNTFCbHNOGppemWkaR0T_h0K64E5-t9/s1600/Ekranhjhjhjhjhjhjjj+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaQK0YvTt_zX5HOO9PEBPYwVWTJDomLFRHGqSi0u_mmGNnBKnXWJ0fZLnTkr-5FLEkfThpGvuqooKr5-HQrzsQ-x89FplkSkeW1KSr6WIDFNFggXNTFCbHNOGppemWkaR0T_h0K64E5-t9/s400/Ekranhjhjhjhjhjhjjj+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" width="400" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNdfPuhZlk-3cXORoPf6t4zssCrZGAwPYPDBtQU8qvjSGycHF6c3fB1Vev3B7uyMyc1fb96HxTIcoabuPiwlDMrzEanGbqSFGRJ63e5foAyy0lx8UWUVlVeTUXzqIvhq0T-PBp820F9T98/s1600/hggfdsa.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNdfPuhZlk-3cXORoPf6t4zssCrZGAwPYPDBtQU8qvjSGycHF6c3fB1Vev3B7uyMyc1fb96HxTIcoabuPiwlDMrzEanGbqSFGRJ63e5foAyy0lx8UWUVlVeTUXzqIvhq0T-PBp820F9T98/s400/hggfdsa.PNG" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">*ve bazen şans ellerinden kayar gider*</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFAluh06Z55jIjfiOf5ML6x4ICryAQk2kl4B6pt48Caubn3pJPsRlPzXDkzwu1Pnvk1llpIvQLDvbiJJjJ-19hd7tDX791FszrYV-bYGOkCi1PDarffKLeVgGqRwESsAl7MtOAyLdT6Nkb/s1600/jhgfdh.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFAluh06Z55jIjfiOf5ML6x4ICryAQk2kl4B6pt48Caubn3pJPsRlPzXDkzwu1Pnvk1llpIvQLDvbiJJjJ-19hd7tDX791FszrYV-bYGOkCi1PDarffKLeVgGqRwESsAl7MtOAyLdT6Nkb/s400/jhgfdh.PNG" width="400" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0lEn9UqWSPWTN1jhi4v4dF1dnY-PrjLDmXlLQ9gQ4G3Li3yxbY8DL0tTqbtyeF7yFMi6QIa7KRtSubjOyXFdteB94uSrllFYmqghEPIECChEkoTtagcHceedvlYOVCK0VZ0Qjq0uZBFVh/s1600/sadsdasdasda.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0lEn9UqWSPWTN1jhi4v4dF1dnY-PrjLDmXlLQ9gQ4G3Li3yxbY8DL0tTqbtyeF7yFMi6QIa7KRtSubjOyXFdteB94uSrllFYmqghEPIECChEkoTtagcHceedvlYOVCK0VZ0Qjq0uZBFVh/s400/sadsdasdasda.PNG" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">*sak-lan-dım*</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN4KAOdUUo3gupilNiKKM8j0Jy2hBaK6YA_rmrAPIVOlGXnTtVLiVuBFo9ToYbwxiZW_vzn-TAemf-Gs-eaoXxJA7Y0kD7qmUp5YZ-ywbVueLREZwkrcBGOXNxHtrHEV7IJsnfPynTuO51/s1600/sdsdsds.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN4KAOdUUo3gupilNiKKM8j0Jy2hBaK6YA_rmrAPIVOlGXnTtVLiVuBFo9ToYbwxiZW_vzn-TAemf-Gs-eaoXxJA7Y0kD7qmUp5YZ-ywbVueLREZwkrcBGOXNxHtrHEV7IJsnfPynTuO51/s400/sdsdsds.PNG" width="400" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYsJAFNtBqh_Mn-acLbFaSAsTxGa8QV148UeMCvuSwRU-VOqE7YoI-vH_NWx6iHtPAvf88Z8AFMUAG-khNliGdb_XHr3k9DC3sAO6gyCTO3uECIZ_1CJsR2t_jtCh4B-eYNsR5Gm7mGW1K/s1600/SASAASDDSAASSDS.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYsJAFNtBqh_Mn-acLbFaSAsTxGa8QV148UeMCvuSwRU-VOqE7YoI-vH_NWx6iHtPAvf88Z8AFMUAG-khNliGdb_XHr3k9DC3sAO6gyCTO3uECIZ_1CJsR2t_jtCh4B-eYNsR5Gm7mGW1K/s400/SASAASDDSAASSDS.PNG" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: 12.8px;">*</span><span style="font-size: 12.8px;">hala ejderhaların varlığı sorgulanıyordu*</span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj00W7O4fxjsjzuNLhtRo937ZU1LHVaG11zwislAPv6o9DgZcLhi599g9C0kCEz5j3Pnf2rM3XDDYpU9X6PD3F6BFkXABpj6mttxqCyzWXbjU37KH458nDAGeo_FLMWsj0jvfpYJ3Ky7eB5/s1600/hhhhhh%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="font-size: 12.8px; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj00W7O4fxjsjzuNLhtRo937ZU1LHVaG11zwislAPv6o9DgZcLhi599g9C0kCEz5j3Pnf2rM3XDDYpU9X6PD3F6BFkXABpj6mttxqCyzWXbjU37KH458nDAGeo_FLMWsj0jvfpYJ3Ky7eB5/s400/hhhhhh%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" width="400" /></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN7x9tluOS_5-ZpCbvLsD8qzQW5Q5B8DRU04mmZ6eWkkD4Obh6BIfBtKgmPtQ9bfgwUfSC_RlC0ohNb4jsGlUnAUUw68hTDYKlDzMBBjv3zbIKi398uKlngyqRIGv2fDJKqVbeTijxu-Xt/s1600/Ekran+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="font-size: 12.8px; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN7x9tluOS_5-ZpCbvLsD8qzQW5Q5B8DRU04mmZ6eWkkD4Obh6BIfBtKgmPtQ9bfgwUfSC_RlC0ohNb4jsGlUnAUUw68hTDYKlDzMBBjv3zbIKi398uKlngyqRIGv2fDJKqVbeTijxu-Xt/s400/Ekran+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">*big brother is watching you!*<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh59i372f7tSu_r4Fv2imqPZevoy4pKT1eBXnV1xOHIlwoYqRlDrfm40ozMZVLzq5Hxu3Hy2UNKNfdM97vz9t1zAY5Gvh4NFTN4azHYay_EBs4xakx3gQzhCR3FouxXrozhyyPmJQDBZtrB/s1600/dsdsdsdsdsdsdsds.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh59i372f7tSu_r4Fv2imqPZevoy4pKT1eBXnV1xOHIlwoYqRlDrfm40ozMZVLzq5Hxu3Hy2UNKNfdM97vz9t1zAY5Gvh4NFTN4azHYay_EBs4xakx3gQzhCR3FouxXrozhyyPmJQDBZtrB/s400/dsdsdsdsdsdsdsds.PNG" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAzfTqxQg1P4NHFYzxaKDcgUIND0oz9K9oskpP16w8sTsMH1ZbscA7FDZRMYyMLlQtXtNUcXjBd8tSlqzaTn2RXSdqOmYu7R5Q4OnMwB0gxOUD2sOIQBJuBtq_iT-UkXNGe21KURQo6iVj/s1600/sadda.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAzfTqxQg1P4NHFYzxaKDcgUIND0oz9K9oskpP16w8sTsMH1ZbscA7FDZRMYyMLlQtXtNUcXjBd8tSlqzaTn2RXSdqOmYu7R5Q4OnMwB0gxOUD2sOIQBJuBtq_iT-UkXNGe21KURQo6iVj/s400/sadda.PNG" width="400" /></a></div>
</td></tr>
</tbody></table>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-86670833302759557982016-08-31T09:40:00.001-07:002016-08-31T09:42:00.911-07:00Bu Bir Bergman Çıkartması | Sahneler I<div style="text-align: justify;">
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUVxddV7qWHzw3hM_zgYMXdJpQFeKzWHkSjXPzBCqPqjusDRNv499DMrBZCCjrsG83SH2RKe88PEuOFZYtr6pk4IoaPKU2J8fvIfEOWJ_g0vOtShftw0ye8BZPlR9fKNVWeSGlVRvgZTNd/s1600/Ekran+Al%25C4%25B1kjhgfdsnt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: right;"><img alt="" border="0" height="249" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUVxddV7qWHzw3hM_zgYMXdJpQFeKzWHkSjXPzBCqPqjusDRNv499DMrBZCCjrsG83SH2RKe88PEuOFZYtr6pk4IoaPKU2J8fvIfEOWJ_g0vOtShftw0ye8BZPlR9fKNVWeSGlVRvgZTNd/s400/Ekran+Al%25C4%25B1kjhgfdsnt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" title="Summer with Monika - Bergman" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Monika'yla Bir Yaz (1953)</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Sinema eserlerine karşı asıl ilgimi ailemden bağımsız izlediğim filmlerle kazandım. Ondan önce babamın her hafta eve getirdiği kaçak -korsan mı desem?- sidilerden izlediğim birçok popüler yapım, bu ilgimin temelini de muhakkak perçinlemiştir. Evimizde televizyon yoktu, bilgisayarın TV kartı çok zayıftı ve ailem film izlemeyi severdi, bu benim şansım oldu. Ardından eve internet bağlatıldı. Liseye yeni başladığım zamanlara denk gelen bu olay, beni alıştığım film izleme rutinini bir öteye taşımaya itti. O zamanlar bugün var olan birçok sinema blog/sitesi yerine sinemalar.com sayılı alternatiflerdendi. Birçok film hakkında insanların yorumunu görebiliyor ve hatta film girdisi yapılabiliyordu. İşte böyle bir arayışta izlemeye tamamen kendi başıma karar verdiğim ilk film, bu site üzerinden bulduğum <i>Requiem For a Dream</i> oldu. Uzun süre etkisinden çıkamadığım film, beni tanıyanların bileceği <i>Aronofsky</i> hayranlığımın da kilometre taşını oluşturdu. Gel zaman git zaman, daha çok film izledim, sinema eserleri hakkında karaladım, film incelenen ortamlarda bulunmaya gayret ettim. Bu ortamların birinde de ismini çok duyduğum ancak hiç izlemediğim bir yönetmenle tanıştım: <i>Ingmar Bergman</i>. İşte yeni yeni sevgimin ve ilgimin pekiştiği bu yönetmenin yapıtlarından benim gözüme, kulağıma takılanları paylaşma istemi, bir <i>unutmama </i>ihtiyacı hasıl oldu; aynı sevdiğim edebi eserlerdeki gibi. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Bergman izleyince gerisi kendiliğinden geliyor. Bir tek filmini izlemek için açıp, birkaç gün içinde art arda filmlerini izlerken buldum kendimi. Bergman sineması hakkında hemen hemen hiçbir şey bilmeden izlediğim bu filmlerin hepsinden azami keyif ve birikim elde ettim mi: hayır. Hepsinin her dakikalarını ilgiyle takip ettim mi: hayır. Bazı imgelerini, bazı karakter seçimlerini hatta bazı sahnelerini anladım mı: hayır. Ancak izlediğim her filminde beni sonuna kadar götürtecek bir doku vardı. Bir şeyler farkında olmadan beni etkiliyordu. Ve bir şekilde <i>"iyi ki izlemeyi sürdürdüm"</i> diyeceğim bir sahne, bir replik, bir bakış, bir mimik çıktı her filmde karşıma. Henüz bilgili, ince eleyip sık dokuyan türden seçici hatta bilinçli bir film izleyicisi değilim; ancak sevdiğim sahneleri sevdiğim alıntılarla paylaşmak benim için ileriye yazılmış bir mektup gibi. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-large;"><b><br /></b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-large;"><b>Bir Evlilikten Manzaralar (1973)</b></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzbA1a91p-BHT-5IvKmYnqT2sqRUKA1H02AGEry_mbf3qMV3FNith-nFqvNlLnBWMBEb6u6JrY_TIXNC69BNrBG3F9JMpp0_HdGEQOBjxtMqpmLaXUMJnX_3tNZz328HKOU6WunyLw8Uso/s1600/Ekran+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><img alt="Ingmar Bergman - Scener ur ett äktenskap" border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzbA1a91p-BHT-5IvKmYnqT2sqRUKA1H02AGEry_mbf3qMV3FNith-nFqvNlLnBWMBEb6u6JrY_TIXNC69BNrBG3F9JMpp0_HdGEQOBjxtMqpmLaXUMJnX_3tNZz328HKOU6WunyLw8Uso/s400/Ekran+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" title="Ingmar Bergman - scenes from a marriage" width="400" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px; text-align: center;"><span style="background-color: white; font-size: 15.2px; line-height: 22px; text-align: left;"><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Bu hayat tüm yeteneklerimi baskı altında tutuyor.</span></span><br />
<div>
<br /></div>
</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">"İnandığımın aksine bu bencil olmamak değil. Bu sadece korkaklık. Kim olduğumu bilmememden kaynaklanıyor. Hiçbir zaman kim olduğumu bilmedim. Sadece başkalarının isteklerine göre yaşadım. Kendi isteklerimi hiç önemsemedim. Hatamız ailelerimizin boyundurluğundan kurtulamamak, <i>kendi koşullarımızla anlamlı şeyler yaratamamak</i> oldu. Her zaman aynı hatayı yaptık, ailelerimiz için yaşadık. "</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-large;"><b>Yedinci Mühür (1957)</b></span><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKZvl8P0WWD_O_Y6dxTVL8U8NsTYNLMMuWH6tPkupK7VS3sxowQ2lswVdRBNK86mR-79QhPK5SYomCkp5le4UftPrxFAFNnPMRqd44iXuWcL_q-FQ-bJrZ0YMsgvvyghMnvHdD0u8R1x8e/s1600/Ekran+Al%25C4%25B1hhhhnt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" height="186" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKZvl8P0WWD_O_Y6dxTVL8U8NsTYNLMMuWH6tPkupK7VS3sxowQ2lswVdRBNK86mR-79QhPK5SYomCkp5le4UftPrxFAFNnPMRqd44iXuWcL_q-FQ-bJrZ0YMsgvvyghMnvHdD0u8R1x8e/s400/Ekran+Al%25C4%25B1hhhhnt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" title="Yedinci Mühür -Bergman" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="font-size: 12.8px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: small;">İnanç taşıması zor bir yüktür. Ne kadar yüksek sesle çağırırsan çağır karanlıktan sıyrılıp hiç gelmeyen birini sevmek gibi.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="font-size: 12.8px;">
</div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: small;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">"İnsanın duyularıyla Tanrı'yı kavrayabilmesi o kadar imkansız mı? Kendimize inancımız yoksa başkasına nasıl inanç duyabiliriz? Benim gibi inanmak isteyen ama yapamayanlar ne olacak? Ya inanmayanlar, inanamayanlar? İçimdeki Tanrı'yı neden öldüremiyorum? <i>Neden her şeye rağmen bu gerçeklikten kurtulamıyorum?</i>"</span></span><br />
<div style="font-size: 12.8px;">
</div>
<div style="font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 12.8px;">
<b><span style="font-size: x-large;">Persona (1966)</span></b></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="font-size: 12.8px; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc65bWP0WexdvsqVaMfLhiKAHjXJjerNjzAmAw0TzgYFg-y0_MKAkRhjNCMa5HOr08eLfZ7CxQN3EVUmV1TzdCXPIlGHGbMB8jILMsABb9KFOVhpSvb3dnw3qh8WjEeYACyhcUTOqGe96s/s1600/Ekran+Assssssssssssl%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Persona 1966 Bergman scenes" border="0" height="197" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc65bWP0WexdvsqVaMfLhiKAHjXJjerNjzAmAw0TzgYFg-y0_MKAkRhjNCMa5HOr08eLfZ7CxQN3EVUmV1TzdCXPIlGHGbMB8jILMsABb9KFOVhpSvb3dnw3qh8WjEeYACyhcUTOqGe96s/s400/Ekran+Assssssssssssl%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" title="Persona Ingmar Bergman" width="400" /></a></div>
</td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: small;">İnancımızın ve kuşkumuzun geceki haykırışları perişanlığımızın ve ürkütücü farkındalığımızın en korkunç kanıtları oluyor.</span></span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">"Anladığımı düşünmüyor musun? Var olmayı boş yere hayal etmek. Öyleymiş gibi görünmemek, gerçekten olmak. Uyanık olduğun her an. Tetikte. Başkalarına karşı sen ile yalnızken ki sen arasındaki uçurum. Baş dönmesi ve sürekli açlık, açığa vurulmak için, içinin görülmesi için hatta parçalara ayrılmak ve belki de tümüyle yok edilmek için. Sesin her tonu bir yalan, her davranış bir aldatmaca, her gülümseme aslında bir yüz ekşitme. İntihar etmek mi? Hayır, hayır! Bu çok çirkin. Sen yapmazsın. Ama hareket etmeyi reddedebilirsin. Konuşmayı reddedebilirsin. O zaman en azından yalan söylemezsin. Böylece düşünceye dalıp, kendi içine kapanabilirsin. Artık rol yapmaz, herhangi bir maske takmaz ve yalancı davranışlarda bulunmamış olursun. Sen öyle sanarsın. <i>Ama gerçek inatçıdır.</i> Saklandığın yer su geçirmez değildir. <i>Yaşam dışarıdan sızar içeri.</i> Ve tepki vermek zorunda kalırsın. Hiç kimse de bunun gerçek olup olmadığını, sen içten misin yoksa yapmacık mısın diye sormaz."</span><br />
<div style="font-size: 12.8px;">
<span style="font-size: large;"><br /></span><span style="font-size: x-large;"><b>Sessizlik (1963)</b></span></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="font-size: 12.8px; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzFixyMQOmBovuY1HNSbRj18WF-h8xP4aT9thHYKxBr2mCH7vYaB9INDLPwbbE4C01y23G_0EHVvQV2zO3zdQNt9ANsq2gsNiyHdw01P6dq40EYuH5hzrw8tv6mW9l_Vshp9vW1ttvz5-B/s1600/Ekran+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzFixyMQOmBovuY1HNSbRj18WF-h8xP4aT9thHYKxBr2mCH7vYaB9INDLPwbbE4C01y23G_0EHVvQV2zO3zdQNt9ANsq2gsNiyHdw01P6dq40EYuH5hzrw8tv6mW9l_Vshp9vW1ttvz5-B/s400/Ekran+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" width="400" /></a></div>
</td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;"><i>*sessizlik*</i></td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div style="font-size: 12.8px; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">"Hepsinin büyük bir anlamı varmış, hepsi önemliymiş gibi ilkelerinle kafamızı şişirdin. Oysa gevezelikten başka bir şey değildi bu. Neden olduğunu biliyor musun? Hepsi sadece kendini ilginç, başkalarından farklı kılmak içindi. Bunsuz yaşayamıyorsun sen. Her şey hayati, her şey önemli, her şey anlamlı ve daha bilmem neyse."</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-large;"><b>Fanny ve Aleksander (1982)</b></span><br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb9XYn7SduqcT8wziWSuK39bEdjXAToUkth34NVc9UApmtRa3nZ3V5pwqS_oTuDvpdg05RFn_Gjs6RyB-QQq_JdtJmvRNlNlbk8BOlIcy6lOwqRsdx2pFGV5sdJYkOU46Id_XnmBpW8K2z/s1600/Ekransssssssssss+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="font-size: 12.8px; margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: black;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb9XYn7SduqcT8wziWSuK39bEdjXAToUkth34NVc9UApmtRa3nZ3V5pwqS_oTuDvpdg05RFn_Gjs6RyB-QQq_JdtJmvRNlNlbk8BOlIcy6lOwqRsdx2pFGV5sdJYkOU46Id_XnmBpW8K2z/s400/Ekransssssssssss+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" width="400" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">Ceza sana gerçeği sevmeyi öğretmek için verilecek.</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">"Göz açıp kapayana kadar yaşlanıyor insan. Vaktiyle çok önemli görünen o uzun yıllara ne oldu şimdi? Anneliği sevmiştim. Aktris olmayı da seviyordum ama anneliği daha çok. Ne de olsa hepsi rolden ibaret. Bazı roller güzel, bazıları ise güzel değildir. Anneliği oynadım, Juliet'i oynadım, Margareta'yı oynadım. Sonra bir baktım ki, bir dulu ya da büyükanneyi oynuyorum. Roller böyle peşin sıra değişir. Önemli olan onlardan korkup kaçmamaktır. Ama hepsi nerede şimdi? Söyler misin evladım? Ölümün beni derinden üzdü. Tuhaf bir roldü bu seferki oynadığım. Hislerim kalbimin ta derinlerinden gelmişti. Onları kontrol edebilmiştim ama <i>gerçekliği parça pinçik etmişlerdi</i>. O zamandan beri gerçeklik paramparça halde. İşin tuhafı, bu şekilde daha da gerçekçi. Bu yüzden, bu durumu düzeltmeye kalkmıyorum. Bir şeyin anlamlı olup olmadığını umursamıyorum artık."</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-large;"><b>Güz Sonatı (1978)</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: small;">Aslında filmler hakkında yorum yapmadan sadece alıntılar paylaşmayı kafama koymuştum, ancak bu filmi izledikten sonra üzerine cüzi sayıda da olsa kelime sarf etmezsem haksızlık olur diye düşündüm. Başta da belirttiğim gibi Bergman filmlerinde beni sona götürecek büyüyü hep bulmuşumdur. Ancak bu filmin kendisi baştan başa büyü benim için. Bergman'ın izlediğim eserlerinin hepsinden etkilendim, ancak bu filmi benim açık ara şahsi favorim oldu. Belki konusunun bana hitap edişi, belki işleniş biçimindeki olgunluk, belki bir yönetmeni art arda izleyince oluşan tanıdıklık hissi ve o tanıdıklığın tüm emarelerini görme; nedir favorim olmasının nedeni, inanın ben de bilmiyorum. Ancak etkilendiğim, doyuma ulaştığım ve her karesinin, her sözünün beni ekrana bağladığı bir film oldu. Bu yüzden paylaşacağım alıntı sayısı da fazla olacak. Sıra sıra izlediğim Bergman filmlerine <i>Yaban Çilekleri</i> ve <i>Çığlıklar ve Fısıltılar</i> ile devam edecektim. Ancak izlemeyi <i>Güz Sonatı</i>'ndan sonra kesiyorum. Benim için doruk noktası olan bu film, Bergman izlemeye de ara vermemi gerektirdi doğal olarak.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXwzjs39DJ7NIGj3MD5LldFoyuF1ppIbACtEHm3fmoywINKfjy693wA5X5z1NpBry01WkMuoUy1RKRiJ_qiQ0mDnQRWMH0ma2DXlkhUA6kN-Qn-Xj23-0WyjMNEf-E8gtuHUKaGhmv0I7R/s1600/Ekransdsdsdsds+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXwzjs39DJ7NIGj3MD5LldFoyuF1ppIbACtEHm3fmoywINKfjy693wA5X5z1NpBry01WkMuoUy1RKRiJ_qiQ0mDnQRWMH0ma2DXlkhUA6kN-Qn-Xj23-0WyjMNEf-E8gtuHUKaGhmv0I7R/s400/Ekransdsdsdsds+Al%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" title="Autumn Sonata - Bergman - 1987" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption"><span style="font-size: 12.8px;">*</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">"Bazen geceleri uyanıkken gerçekten yaşayıp yaşamadığımı merak ederdim. Bu herkes için böyle midir? Yoksa bazı insanlar sevme konusunda daha mı yetenekli oluyorlar? Ya da bazı insanlar yaşamak yerine sadece var mı oluyorlar? Sonra korku beni ele geçirdi. Korku ele geçirince kendi korkunç görüntümü gördüm. Hiç olgunlaşamadım. Yüzüm ve vücudum yaşlandı. Anılar ve tecrübeler elde ettim. Ama içimde henüz doğmamıştım bile."</span></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA0x9h0Is3L6V1k-deeAWeKiP4jULAY3YxCOLy6JrE1mV__Rb8IZFOupgd4mf3uvi47oJe-rEraAsSRRLgzhzhskzYO0_LFirMt3e5PL2EFRkUuyUv5F5ukPbTNYdb52ZNJzQY270ifCSv/s1600/Ekran+sasaasasasasasaAl%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="font-size: 12.8px; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA0x9h0Is3L6V1k-deeAWeKiP4jULAY3YxCOLy6JrE1mV__Rb8IZFOupgd4mf3uvi47oJe-rEraAsSRRLgzhzhskzYO0_LFirMt3e5PL2EFRkUuyUv5F5ukPbTNYdb52ZNJzQY270ifCSv/s400/Ekran+sasaasasasasasaAl%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" title="Autumn Sonata - Bergman - 1987" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption"><span style="font-size: 12.8px;">*</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">"Bunları söylemeye cesaretim yoktu, çünkü seni üzmek istemiyordum. Okumam için kitaplar getirirdin. Hiçbirini anlamazdım. Devamlı okur, sonra seninle onlar hakkında tartışırdık. Sonra lafı o kadar uzatırdın ki sanki kafam dururdu. Aptallığımı açığa çıkaracaksın diye ödüm kopardı. Anladığım tek şey, gerçek benim en ufak bir parçamın bile sevilip kabul edilmeyeceğiydi. O kadar takıntılıydın ki, <i>gittikçe daha da korkak ve paramparça oldum.</i> Ne söylememi istiyorsan onu söyledim, senin mimiklerini yaptım. Tek başımayken bile kendim olmaya cesaret edemiyordum. Çünkü kendim olmaktan nefret ediyordum. Bu korkunçtu anne! Hala o günleri düşündükçe titriyorum. Çok korkunçtu! Birbirimizi sevdiğimizden o kadar eminim ki senden nefret ettiğimin farkına varamadım. Ama senden nefret edemezdim, bu yüzden nefretim delice bir korkuya dönüştü."</span></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNgP_lx4iVginIaCMvERBmtZhBayVqrxH4wEESWf8OG_xh0-kLlMkHSB8vec8Ehz1C51IfJFg5Hk5thmL_Eevdl1hcEQqhKVRaH2Y9pO-8TBnwu3ihp-CRHZhL4XXmH_TFwYGDZ8mYge78/s1600/Ekran+Al%25C4%25B1ntsssssssssssssssssssssssssssss%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" height="165" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNgP_lx4iVginIaCMvERBmtZhBayVqrxH4wEESWf8OG_xh0-kLlMkHSB8vec8Ehz1C51IfJFg5Hk5thmL_Eevdl1hcEQqhKVRaH2Y9pO-8TBnwu3ihp-CRHZhL4XXmH_TFwYGDZ8mYge78/s400/Ekran+Al%25C4%25B1ntsssssssssssssssssssssssssssss%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" title="Autumn Sonata - Bergman - 1987" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">*</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">"Kişi nasıl yaşaması gerektiğini öğrenmeli. Her gün üzerinde çalışıyorum. En büyük engelim kim olduğumu bilememem. Kör gibi el yordamıyla arıyorum. Eğer birisi beni olduğum gibi severse en sonunda kendim bakmaya cesaret edebilirim belki."</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJHllNIeTUAcyshBh6xOeA6VehY9UYPb5FKH5lQ5Sgdf9Uxj28z_XToKFjubrNGRU-dg1KuR7__cQhQlBrvIVLRgTn-ufKWIWqTGLd3hyphenhyphenbyrKatTZ1ejaeWxY35vuLjVKIo9_Eqy8SakdE/s1600/Ekran+Assdssdssdsl%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="Güz Sonatı - Bergman" border="0" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJHllNIeTUAcyshBh6xOeA6VehY9UYPb5FKH5lQ5Sgdf9Uxj28z_XToKFjubrNGRU-dg1KuR7__cQhQlBrvIVLRgTn-ufKWIWqTGLd3hyphenhyphenbyrKatTZ1ejaeWxY35vuLjVKIo9_Eqy8SakdE/s400/Ekran+Assdssdssdsl%25C4%25B1nt%25C4%25B1s%25C4%25B1.PNG" title="Autumn Sonata - Bergman - 1987" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">*</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">"Her şey yan yana var olur. Her an değişen büyük bir model gibi. Aynı şekilde, sayısız gerçeklik olmalı. Sadece bizim körelmiş duyularımızla algıladıklarımız değil, aynı zamanda iç içe geçmiş bir gerçeklikler kargaşası var. <i>Sınırlara inanmamız sadece korku ve ukala</i></span><i style="font-family: "helvetica neue", arial, helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">lıktan.</i><span style="font-family: "helvetica neue", arial, helvetica, sans-serif; font-size: large;">"</span><br />
<br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Sevgiyle.</span></div>
</td></tr>
</tbody></table>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-26015968131253208582016-08-22T10:51:00.001-07:002016-08-22T10:51:06.492-07:00Unutmamak İçin -5-<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Haruki Murakami</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Bir süredir hep böyle. Bir şey söylemeye çalışıyorum, ama aklıma hep yanlış kelimeler geliyor; bazen de demek istediğimin tam tersi çıkıyor ağzımdan. Düzeltmeye kalkışınca daha beter oluyor. Sonunda ne diyeceğimi hepten şaşırıyorum ve başta söylemek istediğimi de unutuyorum. Sanki bedenim ikiye ayrılmış da birbiriyle kovalamaca oynuyor. İkisinin arasında kocaman bir sütun yükselmiş ve onlar da birbirlerini yakalamak için sürekli dönüyorlar onun çevresinde. Bir parçam doğru kelimeleri biliyor, ama diğeri onu yakalayamıyor. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i><b>(İmkansızın Şarkısı)</b></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Orhan Pamuk</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Göğe çıkıp yıldızların ışıltısına ulaşmak yerine, şimdi üzerinde uyuduğumuz toprağın içine girmeyi hayal etmemiz doğru mu? </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i><b>(Kırmızı Saçlı Kadın)</b></i></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Nietzsche</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Modern (çağdaş) insan, evrensel sürecin piramidi üzerinde azametle ve mağrur duruyor ve bilgisinin kilit taşını bunun üstüne koyarak dört bir yanıyla kendisine itaat eden doğaya şöyle çıkışır gibi görünüyor: "Biz ereğimize vardık, biz ereğiz, biz sonuna ermiş yetkin yaratığız, tümüyle doğayız." Ey 19. yy.'ın pek mağrur, burnu büyük Avrupalısı, çokça kuru gürültü ediyorsun! Senin bilgin doğayı sonuna dek kuşatmıyor, onu sona erdirmiyor, tam tersine kendi doğanı, kendini öldürüyorsun yalnızca. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i><b>(Tarihin Yaşam İçin Yararı ve Yararsızlığı Üzerine)</b></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Leyla Erbil</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Saçma olmasına saçma bir düşünce, kimse de onaylamayacak biliyorsun seni; nedenini bir türlü çözemediğin bir aşağılanma korkusuyla kaçmaktasın aslında ünden, hayranlıktan, sevgiden bile... Ne kadar da kırılgansın ya da kibirli misin sen! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i><b>(Cüce)</b></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Sait Faik Abasıyanık</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Sevmekten korkuyorum. Başka arzular, ihtiraslarla atıldığım yolda avare ve çırılçıplak, başı her manada boş bırakacak yalnız bir şey olduğunu biliyorum ve ondan karanlıktan, riyadan, zulümden, hürriyetsizlikten korkar gibi ürküyorum. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i><b>(Semaver)</b></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Toynbee</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Alışkanlık, hayal gücünün afyonudur; her öğrenci dört yüz elli yıl önce Batı Avrupalı denizcilerin yaptıkları keşif yolculuklarının "çağ açan" bir olay olduğunu bildiğinden, yetişkinler bunların sonuçlarını öylece kabul etmek zorundalar. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i><b>(Uygarlık Yargılanıyor)</b></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-76269355302525984022016-08-15T18:36:00.000-07:002016-08-16T07:01:01.469-07:00Hülasa Bu Bir Gece Hezeyanı<div class="blogaway-section">
<br />
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Oluşumunun varlık bulduğu yerde, kafanda, oluşturduğun cevaplar mekanizması -sanırım buna iç ses de deniyor- eğer ipleri yavaşça ele almaya başlarsa işler tehlike boyutlara gidiyor demektir. Sorulan sorulara verilen karşıt yanıtlar, insanı iç varlığında besler, genişletir. Ancak aynı sorulara kendilerin dışında başkaları cevap vermiyorsa, tartışığın muhtelif konular günlük hayattaki insanlar kanadına yansımıyorsa, eğer gerçekten "hah, ben bu argümanı şimdi aştım" dediğin noktayı daha tartışmalıyken bile kimseye açmamış ya da savunamamışsan, işte evet bu noktada, işler sarpa sarıyor. <br />
</span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Hayatın kendi içerisindeki akışına karıştığında, zamanında kendi kendine etüt ettiğin onca sorunun, başlığın, dilemmanın cevap anahtarları birisiyle aynı konu üzerinde iki kelam ederken senden ayrılıp gidiyor. Ve sen, bahsedilen şey hakkında birkaç basmakalıp ifadeyi kullanıp geçiyorsun. Kendinle harcadığın zamana, kendinle boğuşmaya ayırdığın efora ihanet ediyorsun. Yahut "içindeki kendilerin sana ihanet ediyor" mu denmeli. <br />
</span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Vakitlice seslendirmediğin, yazmadığın, konuşmadığın, tartışmadığın, insanlarla yüzleştirmediğin her fikir sana ihanet edecek; en akılda kalması, dile dökülmesi gereken anda. İşte bu yüzden yaptığım çoğu fiilin nihai amacı: <i><b><i><b>unutmamak</b></i></b></i> <i><b>için</b></i>.</span></div>
<br />
<br />
</div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-17996981503430644272016-08-10T19:56:00.000-07:002016-08-11T12:34:40.149-07:00Unutmamak İçin (4)<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><b style="text-align: start;"><span style="font-size: large;">Gonçarov:</span></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Kendindeki değerlerin değerini bilir, o kadar cimrilikle kullanırdı ki, onu herkes duygusuz ve bencil sanırdı. Kendine hakim olmasına, düşünme özgürlüğüne kızarlar, kendilerinin ve başkalarının hayatlarını ateşe atan insanları beğenir ve kıskanırlardı. <i>(Oblomov)</i></span></div>
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><b style="font-size: medium;"><span style="font-size: large;">Sabahattin Ali:</span></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Kitaplarda okuduğun depresyon kelimesine bir cankurtaran simidi gibi sarılırsın. Çünkü nedense hepimizde, maddi olsun, manevi olsun, bütün dertlerimize bir isim takmak merakı vardır, bunu yapmzsak büsbütün çılgına döneriz. <i>(İçimizdeki Şeytan)</i></span></span><br />
<br />
<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">Marcel Proust:</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Daha az üzüldüğü için üzüldü, sonra bu üzüntü de geçti. Sonra bütün üzüntüler geçti gitti, hepsi; hazları göndermeye gerek yoktu, onlar zaten uzun zaman önce, başlarını çevirip bakmadan, ellerinde çiçekli dallarıyla, kanatlı topuklarıyla kaçıp gitmişlerdi; kendileri için yeterince genç olmayan o evden kaçmışlardı. Sonra bütün insanlar gibi o da öldü. <i>(Hazlar ve Günler)</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><i><br /></i></span>
</div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-87106350598532430182016-08-06T17:00:00.000-07:002016-08-16T07:08:17.470-07:00<pre><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/XnxSLwLFfNY/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/XnxSLwLFfNY?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "times"; font-size: medium;">Çıktığın yolda, bugün, yelken açık, yapyalnız</span></div>
<span new="" roman="" style="font-family: "times"; font-size: medium;"><div style="text-align: center;">
Gözlerin arkaya çevrilmeyerek, pervâsız</div>
<div style="text-align: center;">
Yürü! Hür <span style="color: #3d85c6;">mâviliğin</span> bittiği son hadde kadar</div>
<div style="text-align: center;">
İnsan âlemde hayâl ettiği müddetçe yaşar.</div>
<div style="text-align: center;">
<i>-Yahya Kemal Beyatlı</i></div>
</span></pre>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-53754013238717272552016-08-03T08:36:00.000-07:002016-08-03T08:41:13.957-07:00Unutmamak İçin (3)<span style="font-size: large;"><b>Ahmet Hamdi Tanpınar:</b></span><br />
<span style="font-size: large; text-align: justify;">Hakikatte Abdullah Efendi, ömürlerinin sonuna kadar kendileri olmaktan kurtulamayan, nefislerini bir an bile unutamayan, etrafındaki havaya kendilerini fazla bıraktıkları zamanda bile içlerinde, tıpkı alt katta geçen bütün şeyleri merakla takip eden bir üst kat kiracısı gibi köşesinde gizli, mütecessis, gayrimemnun ve zalim ikinci bir şahsın mevcudiyetini, onun zehirli tebessümünü, inkar ve istihfaftan hoşlanan gururunu ve her an için ruhu insafsız bir muhasebeyle davet edişini duyan insanlardan biriydi. </span><i style="font-size: x-large; text-align: justify;">(Abdullah Efendi'nin Rüyaları)</i><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><b>Ulus Baker:</b></span><br />
<span style="font-size: large; text-align: justify;">Felsefi kavramlar hissedilebilir, onlara öfkelenebilir, onların varlığından coşku duyabilir, onlarla hiç de pozitivizmin kurallarına boyun eğmeden oyunlar oynayabilirsiniz. </span><i style="font-size: x-large; text-align: justify;">(Yüzeybilim Fragmanlar)</i><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><b>George Orwell:</b></span><br />
<span style="font-size: large; text-align: justify;">Çünkü sürdürdüğümüz şu hayatta -genel olarak insan hayatını değil, şu çağda ve şu ülkedeki hayatı kastediyorum- yapmak istediğimiz şeyleri yapmıyoruz. Hep çalıştığımız için değil. Sebep bizi sonu gelmez aptallıklara koşan içimizdeki şeytan. Her şeye vakit vardır ama yapmaya değer şeyler hariç. Sahiden önemsediğiniz bir şeyi düşünün. Sonra sadece ona harcadığınız zamanı saat saat toplayın ve hayatınızın ne kadarcık bir bölümünü kapladığını hesaplayın. Sonra bir de tıraş olmak, otobüslerde gidip gelmek, tren istasyonlarında ve kavşaklarda beklemek, edepsiz hikayeler anlatıp dinlemek ve gazete okumak gibi şeyler için harcadığınız zamanı hesap edin. </span><i style="font-size: x-large; text-align: justify;"> (Boğulmamak İçin)</i><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comİstanbul, Türkiye41.0082376 28.97835889999998940.6247881 28.332911899999988 41.3916871 29.62380589999999tag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-5998190335594020102016-07-30T22:00:00.000-07:002016-07-30T22:00:05.419-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/--HRQ3ckYt8/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/--HRQ3ckYt8?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<span style="background-color: white; line-height: 16.9px; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: x-large;"><br /></span></span>
<span style="background-color: white; line-height: 16.9px; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: x-large;"><br /></span></span>
<span style="background-color: white; line-height: 16.9px; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: x-large;">Your eyes may be whole </span></span><br />
<span style="background-color: white; line-height: 16.9px; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: x-large;">but the story I'm told is your heart is as <b>black</b> as night</span></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-58957731364317976942016-07-30T12:03:00.000-07:002016-08-03T08:21:17.314-07:00Unutmamak İçin (2)<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Evet, dışarıdaki eşyalar ve olaylar bizim mizacımıza göre bir görünüş kazanıyordu. Onlar bizim giydiğimiz maskelere göre ya gülüyorlar ya da ağlıyorlardı. Ben ise her zaman hastalıklı bir duyarlık içinde, anıların önceden kabul edilmiş kuşkuları elinde oyuncak olmaya mahkumdum. </span></div>
<b><span style="font-size: large;">-Kemal Bilbaşar / <i>Denize Doğru</i></span></b><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Yazı yazmak isteğinin dış dünyaya karşı bir tür savunma isteği olduğunu daha bir algılıyorum. Yaşamın kendisinin yazı yazmaktan çok daha gerçek, çok daha derin olduğunu da biliyorum. Sözcüklerle yaşamın derinliğini vermeye hiç olanak yok. Çünkü sözcüklerde rüzgar ne kadar esebilir? Sözcüklerden nasıl bir güneş doğabilir? Sözcükler açık bir pencere önünde büyük yağmur taneleri olarak yağıp, bir insanı derin uykusundan uyandırıp mutlu kılabilir mi? Sözcüklerde yağmur ıslaklığı var mı? Sözcükler insanın yanında yatan diğer bir insanın yürek çarpışlarını duyurabilir mi?</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;">-Tezer Özlü /<i> Kalanlar</i></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Yalnız ölüm yalan söylemez. Ölümün varlığı bütün vehim ve hayalleri yok eder. Bizler ölümün çocuklarıyız, hayatın aldatmacalarından bizi o kurtarır. Hayatın derinlerinden seslenir, yanına çağırır bizi. Ve biz, henüz insanların dilini bile anlamadığımız yaşlarda, ara sıra oyunlarımızı yarıda kesiyorsak, bunun nedeni, ölümün seslenişini duymuş olmamızdır...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;">-Sadık Hidayet / <i>Kör Baykuş</i></span></b></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-72286895788768400472016-07-28T15:55:00.000-07:002016-08-03T08:21:27.520-07:00Unutmamak İçin (1)<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">"Şüphesiz..." Çok defa cümlelerin başında dilimize musallat olan bu "şüphesiz" içinde kıvrandığımız şüphelerden hiç değilse sözle kurtulmak ihtiyacının ifadesi mi? </span></div>
<span style="font-size: large;"><b>- Peyami Safa/<i>Matmazel Noraliya'nın Koltuğu</i></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Bazı kitaplar yüzünden kafam biraz karışmışsa da bugün bile senin içtenliğini taşıdığımı ümit ediyorum. Gene de sana bütünüyle benzemekten korkuyorum babacığım: yani ben de sonunda senin gibi ölecek miyim?</span></div>
<br />
<span style="font-size: large;"><b> -Oğuz Atay/<i>Babama Mektup</i></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Sürüp gidiyor bu, dinle. Bir yan hatta tren vagonlarının sarsıntısna benzer bir gürültü var. Bu yaşantılarımızdaki olayların birbiri ardından mutlu zincirlenişi. Güm, güm, güm. Melisin, malısın. Melisin. Gitmelisin, uyumalısın, uyanmalısın, kalkmalısın -sövüp sayıyor gibi yaptığımız, sıkı sıkı yüreğimize bastırdığımız, onsuz dağılıp gideceğimiz, ağırbaşlı ve acıma dolu bir dünya. Bir yan hatta vagonların birbirine çarpmasına benzer bu sese nasıl da tapıyoruz. </span></div>
<br />
<span style="font-size: large;">-<b>V. Woolf/<i>Dalgalar</i></b></span><br />
<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-37809356562209318452016-07-23T08:05:00.000-07:002016-07-23T08:05:37.119-07:00"Arayıp Bulmak Neyi Değiştirir?"<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Kendine verdiğin tutamadığın sözler. Başlanıp yarım bırakılan işler. Zamanın hızlı geçtiğini - milyonlarca kişiyle belki de - aynı anda fark etmek. Sadece senin iradene bağlı olduğunu bildiğin halde istediklerine yapmana engel olan "yine aynısı olur" korkusu ve tembellik. Gördüğün, okuduğun, hissettiğin şeyleri bir şekilde yansıtmayınca yok olacaklarından, unutulacaklarından duyduğun korku. İfade etmediğin sürece içinde var olanların değersizliğinin ilk anlaşıldığı an.-Yoksa bu bir yanılgı mı?- Sorgu, sorgulama. Cevapsızlık ve yine aynı kaybediş döngüsü. Fiziğin el verdiği ölçüde karanlıkta bağırmak ve sesinin nereye kadar ulaştığını gözlemlemek. Kimse okumasa da okumayacağına emin olsan da yine yazmak. Yazdığını sanmak ve yine beliren <b>sanrılar. </b></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-46695949671405268032015-07-28T17:00:00.000-07:002016-08-03T08:46:17.095-07:00ÖLÜ<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="https://www.youtube.com/embed/uC_zWjrkUJw" width="459"></iframe><br />
<br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">....................................</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Kabrimi gösteren taş parçasından</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Yıllarla silinmiş olsa da adım</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><i>Bir zaman, ey yolcu, ben de yaşadım.</i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Çılgın heveslerim vardı benim de,</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Benim de ra'şeler gezdi tenimde.</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Alnımda bahtımın kırılmaz tacı,</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ben de ey yolcu, şen yahut kavgacı</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Adımlarla gezdim hayat yolunu</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ve bir avuç toprak oldum en sonu.</span><br />
<b><br /></b>
<b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">A. H. Tanpınar</span></b>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-82065524407383085802015-05-16T10:55:00.000-07:002016-08-03T08:55:16.106-07:00Sielu on Vapaus / Hayalhane<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large; text-indent: 14.2pt;">Hep aynı anı
hayal etmeye çalışıyorum. Gözlerimin kırpışmasıyla boğuşmak istemesem de
sımsıkı kapadım gözlerimi. Hep aynı an, aynı his ve aynı koku bir arada olsun
diye uğraşıyorum, ancak kaçıyorlar zihnimden. Kafamın içinde onları kovalarken
yoruluyorum ve pes ediyorum. Hafif bir nefes verişin ardından sırtımı boşluğa
dönüp uykuya kendimi teslim ediyorum.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ertesi gün beş
dakika uyuyakalmışım hissiyle herhangi bir değişiklik olmaksızın açtığımda
gözlerimi, huzur bulmak için gene o ana kaçmaya çalışıyorum. Olmuyor. Kalkıyor,
yaşıyor ve yine uyuyorum.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ve bir gün,
zamanların birinde o hissi tekrar duyuyorum. Yanaklarıma değen ufak tomurcuklar
ve rüzgâr... Ayaklarımın altında yeniden sertleşiyor beyazlıklar ve yeniden
sırtımda, kalçamda ve romatizmalı bacaklarımda duyumsayabiliyorum o ıslak
soğuğu. Göz kapaklarıma soğuk pamuk istifleri gibi doluyor, tıpkı eskisi gibi
kar. Sıcak dudaklarıma deyince hal değiştirip çatlaklara dolabiliyor yine. O
sessizliği duyuyor, görebiliyorum beyazlığı. Yüzümün kırışmasına umarsız
davranarak tebessüm edebiliyorum. Bütün bunların arasında gerçeklik ile hayal,
bir farkla ayrılıyor: Yattığım yerden üzerime atmosferin en naif cismi yağarken,
kalkma zorunluluğu duymuyorum. Sonsuzluğun tek bir an ile
sınırlandırılabileceği gerçeğini o anda anlıyor ve kalkıyorum. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Yağmur
başladı. Karlar çözülüyor. Yapışkan bir ıslaklık balçıklaşıyor kalktığım yerde.
Sessizlik son buluyor ve rahatsız eden tekrarlı bir ses başlıyor: şıp şıp.
Görünmez çatılardaki karlar, yer çekimine ve yağmura yenik, eriyorlar. Neresi
olduğunu bilmediğim bir yere dönüyorum, zorunluluk duygusuyla sevdiğim bir yer
olmalı. Döndüm. Yatağımın ucundan kendime bakıyorum, gözlerim açık. Havayı
kaçacakmış gibi soluyorum ve hiçbir yerim gözükmediği halde çıplağım. Yağmurun
beni gitgide soluklaştırdığı anlarda kendim, gözlerini kapıyor usulca.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ertesi gün beş
dakika uyuyakalmışım hissiyle herhangi bir değişiklik olmaksızın açtığımda
gözlerimi, huzur bulmak için gene o ana kaçmaya çalışıyorum. Olmuyor. Kalkıyor
ve yaşıyorum. Neden o ana gidemediğimi düşünüyor ve üşüyorum. Çıplağım,
gözlerim açık ve havayı kaçacakmışçasına soluyorum. Sanırım unuttuğum bir
şeyler var.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-51352381268944347332015-04-07T14:14:00.000-07:002016-08-03T08:51:23.702-07:00Adonai Echod / Hayalhane<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large; text-indent: 14.2pt;">Mecusi ateşi
gibi sönmemek üzere yakılmış olan şehir ışıkları, gökyüzünün tüm beneklerini
silmiş. Ay dahi temsili bir siluetle arz-ı endam etmekte. İnsanoğlunun üstün
olma güdüsü atmosferi delip fezaya ulaşmış. Negatifle pozitifin birleşiminden
doğan suni ziyalar, evrenin parlak taşlarına meydan okuyacak kadar cüretkâr.
Böyle bir durumda bile âdemoğlu, elindeki mercekli boruyla gökyüzünde değerli
taş arayışında. Bulduğu vakit, onlara ulaşamadığı halde, bir sahiplenme
belirtisi olan ad koyma eylemini onlar üzerinde gerçekleştirecek. Hatta aşırı
bir cesaret ile belli taşları/kaynayan ateşleri kendi dünyevi şekillerine
benzetecek. O taşlar/ateşler, kafamızı kaldırdığımızda tanıyamayacak olsak bile,
istemsiz bir şekilde hayatlarımıza girecekler. Ki biz onlara bazen tanrıların
adını koyacak, bazense onlardan hareketle belli şeylere isimler vereceğiz. Ölü
bir beneğin bize gelen isteksiz ve istikrarsız ışığından etkilenip kimi zaman
bununla övüneceğiz. Peki, onlar gerçekte, tam da şu saniyede, ne yapıyorlar?</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b>DKB:</b> 5000 ışık yılı uzaklıkta bir
yıldız can veriyor. Mavi ışık huzmesinin içinden kızıl-pembe toz bulutları,
mavilik ve siyahlığı hükmü altına yavaşça alıyor. Yıldız, son aydınlığı ile
birçok yıldız doğuracak. Şaşalı bir ölüm, zarafetini boşluğa umarsızca salıyor.
Siyahlığın küçük beyaz kusurları bundan ilham alarak renkleniyor. Toz bulutu
genişliyor. Yıldız, son nefesini verdi.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b>SG:</b> Dumanların üzerinden yükselen çiğ
taneleri, gökyüzündeki Süt Yolu’nun (Samanyolu) içinde kayboluyor. Karşıdaki
nehir, lav sıcağının altınları erittiği bir kaynaktan doğmuş gibi parlak ve sarı. Nehrin sonu, ufuğun kızıllığında donuyor.
Kızıl topraklar engebeli ve pürüzlü. Gün biterken Süt Yolu’nun yerini Nebulalar
almakta. Altın nehrin sarısı onlara miras kaldı. Zulmet, kızıl toprağın üstünde
doğdu.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b>GY:</b> Turuncu kürenin üstünde içe doğru
patlamalar var. Her patlama siyah dalgalarla çevrili kaynar küreyi biraz daha
renklendirmekte. Mavi-turkuaz ve mor bileşenler, bir ressamın bitik boyasının
tuvaldeki izleri gibi küreyi şeffaf bir renk huzmesine boğmuş. Kesif bir
sıcaklık dalgasının izleri, arka plandaki kirli siyahı bunaltmış gibi. Son
patlayışını sonsuz bir özlem içinde bekleyen bakır-turuncu lav adacığı,
şimdilerde insan tenini bronzlaştırma işlevini görmeyi kendisi için kâfi
sayıyor.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b>AU: </b> Kaynar kürenin aynası, gün be gün iki-yüzlü
olmanın elemi içinde parlaklığından bir şeyler yitirmekte. Onun doğum
lekeleriyle bezeli tenine değen her göz, hayatlarından eksilen zamanlarını
hatırlıyor. Karanlığın bitiş, aydınlığın başlangıç olduğu yanılgısına kapılan
insanlar, onun aksinin bulunduğu her yerde günün bittiğini sanıyorlar. Kendi ışığına ve oluşuna sahip olamayan bu
ayna, kimi zaman bağlı olduğu <i>gri küre</i>nin
kendisi gibi renksiz olan sularını kendine doğru çekmekten başka bir
isyankârlık göstermiyor.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Bize yaklaşan
her şey sıradanlaşmaya başlıyor, bize benziyor, büyüsünü kaybediyor. Evrenin en
mahremine bile el atan insanlık, ilhamı bahane ederek onları umarsızca sömürüp
kendi basit benliklerine hapsediyor. Bunlardan habersiz olan sema sakinleri ise
yerküreye yaklaştıkça bizim yanılgılarımızı, farkında olmadan, paylaşmaya
başlıyor. Biz, bizden uzaktakilerin ölü ışıklarını mesut bir edayla izlerken yok
ediliş, yaratılışın aksine tersten başlıyor...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-30052097804770972132015-03-11T12:09:00.000-07:002016-08-03T08:54:47.847-07:00Sen Jorj / Hayalhane<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Erik Satie'nin
Gnossienne'sının ahengini içinde barındıran bir 17. yy tablosu... (Camların
arkasındaki boyalı ve çizgili suratlar, dudaklarını yer çekimine meydan
okutmaya uğraşıyor, ama başarısız.) Tabloda bir adam yatıyor, başucunda da
bekliyor bir rahibe. Rahibenin elindeki ışık, karanlığın azametini kanıtlamak
istermişçesine cılız. (Camların arkasındaki zayıf vücutların derileri de yer
çekimine yenik.) Tablodaki adam ölüyor.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: times, "times new roman", serif; font-size: large; text-indent: 21.3pt;"><br /></span>
<span style="font-family: times, "times new roman", serif; font-size: large; text-indent: 21.3pt;">Merdivenler
spiral şekilde aşağı kata kıvrılırken bir başka tablo bize başka ezgiler
fısıldıyor. (Anımsayamıyorum tam adını, ama bir 19. yy noktürnü.) Jan Dark
kılıcıyla yer çekimini deliyor, arkada bir köy morcivet alevlerle yanıyor.
Tablo sustu, merdiven bitiyor. Parlak çinilerle bezenmiş duvardan yansıyan ışık
aklımı karıştırıyor. Siyah ve kıvırcık kafalar var, duvarda yahut karşı bekleme
koltuklarında, zihnim bulanık. Soğuk bir şey vücuduma değince anlıyorum artık o
koltuklarda oturmadığımı. O koltuklara geri dönmek istiyorum, ancak
dönemiyorum. Söylenilenler tınılara dönüşüyor ve merdivenleri yalayarak
yukarıya ulaşıyor. Kendimi ölü adam tablosunun önünde buluyorum. Adam hala ölü,
lakin tabloda yaşam sürüyor; ışıktan anlıyorum.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif; text-indent: 28.4px;">Bırakıp o yaşamı, dolaşıyorum çevrede. Camdan çevrili dışarıya açılan kış bahçesi görünümlü bir odaya giriyorum. Oda, başka evlerin balkonlarıyla, camlarıyla karşı karşıya. İnsanlar melodilerin hoş sedasını duyabilmek istercesine yakınlaşmış sanki. Aynı zamanda iniltileri duymamak çabası sarf eder gibi evler, kulak ve gözlerini sımsıkı örtmüş. Ben de örterek çıkıyorum. Her şey çığlık çığlığa; ölü adam, rahibe, Jan Dark, siyah kafalar... Müzik bile çığlık atıyor. Camlar arasındaki buruşuk, boyalı, sarkık yaratılmışlar seslendi bana: Küçük hanım, reçetenizi imzalatmayı unuttunuz. Hatırlamak istemiyorum. Çıkıyorum. Biranın yerel koku olduğu bir sokağın camiisinden Galata'nın kendisi silüetleşiyor. Ben, kaçıyorum.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-79628238122857601172014-09-17T05:31:00.001-07:002014-09-17T05:31:15.857-07:00They Will Destroy You.<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/FrzGOTT8MEM" width="480"></iframe>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-25993003636233333892014-07-13T17:21:00.002-07:002014-07-20T08:55:29.239-07:00"Herkesin bahsettiği şeyler hakkında bir tekrar da ben yapayım" isteği<span style="font-size: large;">İnsanlar... diye bir girizgaha sahip olan herhangi bir kanı cümlesine başlayacaktım ki bir şeyi fark ettim: Çıkarım yapabilecek düzeye ulaşacak ne kadar insan tanıdım? Bir sonuç bilgisi öne sürmeye beni iteleyen bu özgüveni nereden buldum?</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Her zaman gözlem gücüme ve tarafsızlığıma inanırım. Ancak bu inanç bir yargı bildirmeye yeter mi?</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Günümüzün temel sorunu... Yeni bir yargı cümlesi daha. Yargılamayı yargılarken bile ihtiyaç duyulan kalıplar var, kaçınamayız. İnsanlığa göre -vicdani manasını kastetmiş olmayı isterdim- şekillenen dünyanın afallamış nesliyiz. Hangi konuda olursa olsun, ister somut bir siyaset ister soyut bir nefret, ilk amacımız güdülenmiş bir karşıtlığı kusmak. Nesil deyince akıllara direkt jenerasyon gelmesin, insan adlı varlığın varolduğuna inandığınız/inandığımız günden bu yana biz tek nesiliz: Önce çiçeği görür, sonra onu sever ve pek tabiî ona sahip olmak isteriz. Koparıp "benim" kisvesini veririz ona. Ardından çiçek solar ve insan önce çiçeği, detaylı düşününce de toprağı suçlamaya başlar. Zaman ilerler ve insan çiçeği koparmasına izin veren/zorlayan şartları şuçlu yapar. İnsan kendini suçlayamaz, nasıl suçlasın, çiçeği sanki o oraya koydu, hiç...</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-72579833482825346012014-03-23T05:33:00.000-07:002014-03-23T05:33:57.369-07:00Yazabiliyorken yazmalı, gezebiliyorken gezmeli.<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">İnsan-evladı "varım" diyebilecek bilince ulaştığı günden bu yana Kibir Tanrısını oynuyor.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">-</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Terimler yorucu. Mide bulandırıcı. Çoğunlukla kökensiz, soğuk ve manasız insanın parıltılı kibrinden peydahlanmış o terimler. Samimiyetsizliğin her harfinden aktığı o ucubeler. Terim: hapishane. Sınırları başkalarının beyin kıvrımlarından çizilen üretime elverişsiz bir distopya toprağı.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">-</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Sanat etiği nedir ? Bir tamlamanın terimleştirilmiş hali. "Hyperactif" bir çocuğu hareketsiz kaldığı müddetçe yaşayabileceği bir odaya koymak gibi. Hareketin kendi göreceliliğine binaen her saniye ölme riski taşıyan bir çocuk oldu sanat. Var olmayan şeyi var etme çabası, insanın onulmaz kibri: Etik.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">-</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Kaçamazsın. Seni var eden zübdenden de, şu an seni sen yapan seçimlerinden de kaçamazsın. Oyundan çıktığını sandığın her an oyuna daha fazla dahil olacaksın.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">-</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span>
<i><span style="font-size: large;"><b>"Yazabiliyorken yazmalı, gezebiliyorken gezmeli."</b></span></i></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-71915291142739412662014-01-21T10:14:00.002-08:002014-01-21T10:19:44.191-08:00Dedi: "Içinde renkli oyuncaklar olan aptal kutular, kafalarının içinde pembe bir oyuncak olan canlılara yalan söyleyecek.."<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Kim dedi, niye dedi orasını hiç bilemiyorum. Ama biri bunu çok önceden dedi ve biz dinlemedik. Dinlemek istemedik. Kanmak, kandırılmaktan kolaydır. Daima kolay olmuştu... İnandığımız şeylere inandırıldığımız kabul etmedik, etmeyeceğiz. Nedendir, bunu ben de tam olarak bilemiyorum. Ne açıklama getirilse eksik kalacak gibi. Ben yine de deneyeceğim:</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
Günler geçiyor, geçmeye devam edecek. Her şey değişiyor, değişmeye devam edecek. Süreklilik, evreni oluşturan temel yasa. Yaşamamız, ölmemiz, sevmemiz yahut nefret etmemiz hepsi belli bir zamanda başlayıp belli bir süre zarfına kadar devam eden bir çizgi; yani süreklilik gösteren bir akış. Evrenin bu velinimet yasasını çiğneyen biz insanlar, sürekliliğe <i>sürekli</i> darbe indirmeye devam ediyor gibi gözüküyoruz; ama nasıl ? Biz, katı bir koruma <i>(zaman)</i> ile korunmuş bu yasaya nasıl parazit olabiliriz ? <b style="font-style: italic;">La réponse est simple. </b>İnsanların ilk çağlardan itibaren yapmak istediği esas şey kendini göstermek ve kanıtlamak. Şımartılma güdümüzün yeteneklerini sergileyebileceği ilk sahne: biz. Biz evreniz. Bizsiz evren ? O, bize göre zaten yok.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Kuralların üzerinde oynamaya çalışarak yapabileceklerinin sınırını görüyor insanoğlu. Kendini aşarak başka insanların üzerinde de bilgi sahibi olmak artık çok basit. Sosyoloji ve psikoloji ekolleri insanların en kirli iç yüzlerini ortalığa çoktan serdi bile. Geriye kıvrak zekaların bu yüzleri boyayıp sunması kalıyor ki bu da çoktan düşünüldü: <i>aptal kutusu. </i>Bu artık sadece televizyon için kullanılan bir terim değil. Bahsi geçen terim, bizim -dolaylı yoldan evrenin- sürekliliğini bölebilecek her şeyi kapsıyor.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Duygularımızı bölüyor, düşüncelerimizi bölüyoruz. En önemlisi inandıklarımızı, inanmak istediklerimizi bölüyor. Zannedilmesinin ki ben burada teknolojiden bahsediyorum. Ben<i> kafanın içinde pembe bir oyuncak olan </i>aptal kutusundan bahsediyorum.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
<b><i>Kendinizin kuklası olmayın, başkalarının kuklası olmanın bile bir özrü var.</i></b></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-4492297635819664922013-07-16T05:41:00.001-07:002013-07-16T05:41:29.774-07:00Olmamalıyım.<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Düşmanım hiç olmadı. Kimseye kin gütmedim. Kimsenin kötülüğünü isteyerek yapmadım bir şeyleri. İnsanları, onları sevdim; farklılıklarıyla, desenleriyle... Kimseden de kötülük görmedim. Beni kimse üzmedi. Hatalarımı affettiler, sevdiler beni. <b>Birbirlerinin ayağının altındaki toprağı balçıklaştıran ilişkiler benim için hep üçüncü tekiller üzerinde somutlaştı</b>. Bana sarkmadı, sarkamazdı. Düşünsene, beni kıskanıyorlar diye serzenişte bile bulunamıyorum, ben şimdi nasıl mutsuz olayım Ez... ? Olmamalıyım..</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-27912537688370358502012-08-06T07:49:00.000-07:002013-07-16T05:43:09.004-07:00Minor Project - June<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Benim şeytanım hep başucumdadır. Benimle uyuyup benimle uyanır. Benimle üzülür ve yine benimle sevinir. Kitap okurken kelimelerin arasında, film izlerken sahne geçişlerinde, müzik dinlerken melodilerde bile bulabiliyorum onu. <b>Gerçekleri işitmeyeyim diye kulağıma ninni fısıldıyor, duyabiliyorum.</b> Yağmurun kirpiklerimden süzülmesini, karın yüzümde erimesini beklerken; baharda çiçeklerin açmasını izleyip, yazın suyun derinliklerine dalarken hep benimle birliktedir. Ve her aynaya baktığımda sarı saçlı, bal gözlü, kısa boylu bir melek olarak bana gülümseyerek şu şarkıyı mırıldanır: </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/RyXP56r2ESA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-46436545055774316532012-05-08T03:25:00.000-07:002013-07-16T05:45:22.565-07:00Her şeyliğin dibinde hiçbir şey olmaya hazır mısın ?<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Çok sevdiğim kelimeler vardır benim. Hiçbir şey mesela. Çok anlamlı gelir. Aynı zamanda kapsamlı. Her şey kadar hiçbir şeyin de kapladığı bir yer vardır uzayda. Her şey gelecekte bir gün hiçbir şey olma yolunda emin adımlarla ilerlerken ve doğan her çocuk her daim hiçbir şey olmaya hazırken kim her şeyin varlığına somut kanıt getirebilir ki ? Nedir her şey ? Her şey deyince aklınıza ilk neler geliyor ? Peki ya hiçbir şey deyince ? Hiçbir şey deyince aklınıza hiçbir şey gelmiyor aslına bakarsanız. Hiçbir şeylik ya da hiçbir şey olan şeyler her şeyin içinde mi ? Ya da her şey düşündüğümüz kadar geniş bir yer tutmuyor mu ? Her ve hiç. </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">+ Neyin var ? - Hiç. </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Hiçbir şeyim yok manasına gelen bu ifade de bile hiçliğe sahip olunabileceği manasına geliyor. Hiç değilse bilinçaltımız buna oldukça yatkın. Şu an ben bunları yazmasam hiçbir şey kaybetmem veya hiçbir şey kazanmam. <b>Zaten kazanamayacağımız hiçliği kaybedemeyeceğimızden şu hayatta yaptığımız çoğu şey anlamını yitiriyor.</b> Belki adı lazım olamayan bir grubun adı lazım olmayan şarkısı bütün anlattıklarımı ve bu konu üzerinde anlatabileceklerimi özetliyor : <i><b>Dünya bir sanı, sanı her şey; doğmadık ölmeyeceğiz. V</b><b>ar olmadık hiçbir yerde, hiçliklerde yiteceğiz</b>.</i></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-29599672010127782542012-04-21T05:22:00.000-07:002013-07-16T04:58:35.412-07:00That's Life ?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/KIiUqfxFttM?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Bazı hayatlar kulağımıza dokunan bilinmedik bir müziğin fısıltısı kadar huzur verici; bazıları ise kulak tırmalayıcı... Peki nedir hayat ? Yaşamak mı ? Nefes almak mı ? Yoksa ölmek için bir çabalayış mı ? Çok şey mi, hiçbir şey mi ? Bildiğimiz bir sona bilmediğimiz ya da en azından bilmediğimizi sandığımız yollardan gitmek mi ? Kaderin olay örgüsünün Türkçe lugattaki -ki aslında Arapça kökenli- karşılığı mı ? </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Birçok dilde iki hecelidir hayat: Life, buhay, leben, život, hidup, vivo, leven, vida, lavi, saol, vita, élet, ħajja .... İlk hecesinin doğumu, son hecesinin de ölümü temsil etme olasılığı benim hayal gücümle sınırlandırılmış bir yafta olmaktan öteye gidemez belki; ama böyle düşünmekten de kimseye zarar gelmez.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Bence hayat; aldığın nefesin yaşam için şans, verdiğin nefesin ölüm için risk taşıdığını bilmektir. Hayat, Tanrı'yı arayıp bulmak yahut bulup kaybetmek için bize verilen mühlettir. Hayat, Allah'ın bize : 'Sizin sonunuzun ne olacağını biliyorum; fakat herkesin bir en az bir kere de olsun şansa ihtiyacı var' deme şeklidir. Kıymetini bilene de bilmeyene de verilen bir nimettir. </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Belki de hayat sadece Frank Sinatra'nın dediği gibidir : ' That's life, that's what all the people say '. Kim bilebilir ?</span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-35882100739120294712012-04-14T00:36:00.000-07:002013-07-16T04:58:51.512-07:00Oswald Hapishanesi Sakinleri<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/9/9d/Ozposter.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/9/9d/Ozposter.jpg" width="254" /></a></div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b>Oz</b>... Bu dizi benim ve benim gibi zevke sahip olan insanların kültüdür; ve inanıyorum ki eğer izlemedilerse izledikleri zaman kültü olacaktır. İyi bir yabancı dizi seyircisi olarak, bu zamana kadar kişisel gelişimime katkı sağlayan, durup düşündüren, arada gülümseten ve ardından ağlatan, en iğrenç şeyleri bile kabul ettirecek raddeye ulaştıran bir diziyle karşılaşmamıştım, <b>Oz</b>'u izleyene kadar. </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b>Oz</b> 1997'ten 2003 yılına kadar süren 56 bölümlü bir TV dizisi. Yayıncılığını 'bence' şu anda en iyi dizileri yayınlayan HBO üstlenmiş. Tam bir realitik hapishane dizisi. 6 ana mahkum hep mercek altında: <i>Kareem Said, Ryan O'Reily, Vern Schillinger, Augustus Hill, Tobias Beecher, Miguel Alvarez</i>. İdealist birim yöneticisi <i>Tim McManos</i> ile koyver gitsin tarzında olan genel yönetici<i> Leo Glynn</i> de öne çıkan karakterlerden. Tabi dizi bunlardan ibaret değil. Her bölümde birçok farklı karakter işleniyor ve bazen baş rol oyuncuları o bölümde hiç gözükmeyebiliyor. Zaten dizinin beni çeken yanı burada başlıyor: dizi tek konu ya da karakter merkezli ilerlemiyor.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Her bölümün başında, aralarında ve sonunda <i>Augustus Hill</i>; o bölümün vermek istediği mesajı biraz felsefi biraz argolu biraz nükteli bir biçimde izleyicilere aktarıyor; 56 bölümümde de 56 farklı ders veriyor insana. </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Karakter karakter psikolojik tahlil yapılmıyor; ama siz izlerken ister istemez yaptırılıyorsunuz. En nefret ettiğiniz karakterlere yeri gelip acırken, en sevdiklerinizden iğrenebiliyorsunuz. Size ahlaksızlık gibi gelen olaylara bile farklı bir bakış açısıyla yaklaşıp, normal olanların ise ne kadar anormalleştiğine tanık oluyorsunuz.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Bu diziden şahsıma alınacak onlarca şey vardı ve aldım. Sert, tatsız, acımasız ve gerçekçi.... Yani o bir: <b><span style="color: red;">e</span><span style="color: orange;">f</span><span style="color: yellow;">s</span><span style="color: lime;">a</span><span style="color: cyan;">n</span><span style="color: blue;">e</span><span style="color: purple;">.</span><span style="color: magenta;">.</span><span style="color: #a64d79;">.</span><span style="color: #6aa84f;">.</span></b></span><br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9129825571040612446.post-5968594714902367312012-04-06T23:19:00.000-07:002013-07-16T04:59:01.922-07:00Masumiyet Nedir ? - I -<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Masumiyet, içten gülebilmek; gülmek istemediğiniz zaman somurtabilmektir. Masumiyet, 'büyük' kimselerin ağlamayacağı şeylere ağlamaktır. Masumiyet, saflığını korumak için duygulardan, ihtiyaçlardan, düşüncelerden taviz vermektir. Masumiyet - masum kalmak - masum olmak, modern dünyaya bir baş kaldırıdır. 'Masumiyette neymiş, yok öyle bir kavram!' diyenlere kendi yaşamınızdan kesitler sunarak gerçekleri onların yüzüne vurmaktır. Masumiyet, bedenin değil ruhun arı kalmasıdır. Masumiyet, utandığında gözleri kaçırmaktır. Masumiyet çocukluktur. Ruhunu çocuk tutan ömür boyu masum kalmaya mecburdur. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Masumiyet istektir, isteksizliktir. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><i><br /></i></span></div>
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><i>Masumiyet maskelerinizi çıkarttığınızda bile kalbinizin gülümsemesidir.</i></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09122927587861386796noreply@blogger.com